برای آزمون استرنی رفته بودم سفارت و درحالی که داشتم از استرس دستمال کاغذی مچاله و این پا و آن پا می کردم یک عده ای را دیدم که مثل مور و ملخ از دیوار خودشان را داخل حیاط می اندازند و شروع می کنند به تخریب و آتش زدن و حتی کشتار.
وقتی به خودم آمدم و خواستم فرار کنم دیدم کف کفشم به آسفالت چسبیده. بند کفش هایم را باز کردم و پا برهنه شروع کردم به دویدن. در همان حال هم تلاش می کردم مهاجمین را شناسایی کنم اما قیافه شان معلوم نبود.
به سرم زد که نکند وایت واکر باشند. وحشتزده شدم و سرعتم را دو برابر کردم. بعد فکر کردم که وایت واکر؟؟ :| آن هم اینجا؟
که یکهو دستی از دیوار کناری من را به طرف خودش کشید.
نگاه کردم. کسی نبود.
یک نفر دیگر با هیکل درشت داشت از کنار دیوار رد می شد که همان دست مشت محکمی حواله اش کرد.
دست خود دیوار بود. و این را وقتی فهمیدم که حس کردم دارم از عقب به یک جایی کشیده می شوم چون منظره ی رو برو هر لحظه به نظرم دورتر می آمد, بعد زیر پاهایم خالی شد و از جایی پرت شدم.
اطرافم را نگاه کردم.
فضای اتاق شکلی بود، که دیوارهایش از نخ های رنگی بودند. حتی سقف و کف هم.
یک چیزی شبیه جایی که کوپر, اواخر فیلم اینترستلار درش گیر می کند (اینجا) و سعی می کند از طریق نوشتن مورس, با دخترش مورف ارتباط برقرار کند.
از لابلای دیوار نخی, سعی کردم که ببینم آن طرف چه خبر است.
اتاق سفید مجللی بود با سقف بلند و پرده های حریر؛ که نسیم ملایمی داشت پرده ها و شاخه ی درختان حیاط را تکان می داد.
آرامش محض.
در همین فکر بودم که عده ی زیادی عربده کشان توی اتاق سفید ریختند و پرده ها و هر چیز دیگری که در اتاق بود را آتش زدند.
به سمت دیگر دیوار رفتم.
یک کوچه ی قدیمی بود پر از آدم, که داشتند به چیزی اعتراض می کردند.
هوففففف..... ترجیح دادم یک جای دیگر را ببینم.
لوکیشن بعدی, یک دشت بزرگ بود که با اسکناس های 100 دلاری ساخته شده بود.
عده ای هم بودند که داشتند تلاش می کردند اسکناس ها را از زمین جدا کنند اما نمی توانستند. یک نفر هم فریاد زنان گفت که آقای روی اسکناس دستش را گاز گرفته و برای تایید به شخص کناری اش نگاه کرد و او هم سری تکان داد.
در قسمت دیگر دیوار, دانه های درشت تگرگ یک شهر کوچک را هدف گرفته بودند. مردم جیغ زنان به اطراف می دویدند تا از تیررس بارش دردناک در امان باشند. دقایقی بعد, یک گلوله ی غول آسای تگرک خودش را روی بزرگ ترین ساختمان شهر ول کرد و بعد از آن سکوت مرگباری حکمفرما شد.
دلم نمی خواست دیگر چیزی ببینم.
روی زمین نشستم و به نخ های رنگی نگاه کردم.
حس کسی را داشتم که در یک کلاف کاموا که از دست خانم پیری افتاده گیر کرده. اما بعد از آنچه دیده بودم اصلا دلم نمی خواست همان کلاف کاموا را هم ترک کنم.
در همین فکرها بودم که چیزی دور گردنم حس کردم.
فشاری نداشت اما آزار دهنده بود و می خواستم که برود. اما هیچ چیزی دور گردنم نبود. چیزی نبود اما واقعا یک چیزی بود، و داشت کلافه ام می کرد. با خودم درگیر شدم و تنها اثرش این بود که رشته ی نامرئی کمی پایینتر لغزید. اما همچنان همانجا بود.
نمی دانم چرا یکهو خودم را محکم یه دیوار کوبیدم و بعد, از درد ناشی از آرنج راستم از خواب بیدار شدم.
هندزفری توی گوشم مانده و سیم ش روی گردنم افتاده بود.
یک نفر داشت توی گوشم اخبار می گفت و طبق معمول همیشه, جنگ و خونریزی و کشت و کشتار..
رادیو را خاموش کردم و گوشی ام را به سمت دور ترین نقطه ی اتاق هل دادم.
و به این فکر کردم که بهتر است دیگر هیچوقت قبل از خواب رادیو گوش نکنم...
بعد از مدت ها داشتم برای خودم در راهروی دانشگاه می رفتم که چشمم افتاد به پسر قدبلندی که قیافه اش بسیار آشنا بود و داشت با حالتی عصبی چیزی را به دوستش توضیح می داد.
کلی به مغزم فشار آوردم و بلاخره, یادم آمد کی و کجا: مهر 88
همان مهری که روز اولش با ذوق و شوق صبح زود بیدار شدم که برای اولین روز دانشجو شدنم آماده بشوم و از ذهنم هم نگذشته بود که ممکن است قوانین نا نوشته ی دانشگاه یک طور دیگر باشد.
کلاسهایش روز اول مهر و راس ساعت 7:45 شروع نشوند مثلا.
یا که آدم باید ذوق داشتنش را کنترل کند وگرنه همه می فهمند که ترم اولی است و آن روزها حتی نمی دانستم "ترم اولی بودن" ممکن است موضوع سوژه ی ملت باشد اصلا.
خلاصه من روز اول مهر, ساعت 7:45 صبح داشتم دنبال کلاسی می گشتم که بنا بر پرینت انتخاب واحدم, قرار بود درش ترسیم فنی تدریس شود.
کلاس را پیدا کردم اما خالی بود.
سری به باقی کلاسها زدم که تقریبا همه شان خالی بودند و وقتی به کلاس مربوط برگشتم پسر قد بلندی با پیراهن چهارخانه ی آبی به آستانه ی در تکیه داده بود.
اینطور که شواهد و قرائن نشان می داد قرار بود همکلاسی ام باشد, پس سعی کردم مودب باشم و بی محلی نکنم.
کمی که گذشت حوصله ی جفتمان سر رفت و شروع کردیم به حرف زدن.
راجب چیزهای مسخره ای حرف زدیم؛ اینکه حیاط مدرسه مان باغچه داشته یا نه، دیوار اتاقمان چه رنگی است و او تعریف کرد که چقدر دلش برای خواهرش که فلان کشور زندگی می کند تنگ شده.
من راجب دیوار اتاقم به او دروغ گفتم.
گفتم دیوار اتاقم کاغذ دیواری کرم با گلهای نارنجی است،
در صورتی که در واقعیت، دیوار کل خانه را فقط یک رنگ استخوانی ساده پوشانده بود که من یک جایی نزدیک پنجره، یک نقاشی مضحک روی دیوار سمت راست اتاقم کشیده بودم .
که بعدها فکر کردم که چرا کاغذ دیواری کرم با گلهای نارنجی؟ و جوابی نداشتم.
از همان حرفها بود که آدم یک لحظه به خودش می آید و میبیند کلماتش شکل گرفته و دارند به صورت مخاطب شلیک می شوند. آنقدر هم با ذوق و شوق تعریف می کردم که حتی خودم هم کم کم به این باور رسیده بودم که الان که به خانه برسم و وارد اتاقم بشوم با کاغذ دیواری کرم گل نارنجی مواجه می شوم.
کمی بعد, آقای نیمه طاسی که پیراهن آبی اداری پوشیده بود آمد و خبر داد که کلاس تشکیل نمی شود؛
و بعد من و آن پسرک _که اسمش یادم نیست_ وسایلمان را جمع کردیم و بعد از خداحافظی, هرکداممان به یک طرف رفتیم. و من به این فکر کردم که او هم راجع به چیزی خالی بسته بود؟ البته مهم که نبود, مثلا اگر می گفت حیاط مدرسه ی مان باغچه دارد و واقعیت نداشت هیچ چیزی را در این کره ی خاکی عوض نمی کرد. همانطور که باغچه دار بودنش چیزی را عوض نمی کند.
بعد به این فکر کردم که وقتی یک چیزی راست یا دروغش اهمیتی ندارد و حتی اصل موضوعش هم اهمیتی ندارد چرا من راه دوم را انتخاب کردم.
آن روزی که بعد از شش سال پسرک را در راهرو دیدم، سرم را پایین انداختم.
نه بخاطر اینکه احتمال می دادم حرفهای اسکلانه ام یادش مانده باشد, یعنی این هم بود اما همه اش این نبود.
چون با دیدنش یاد کار زشت خودم می افتادم و فکر کردم وقتی آدم به کسی دروغ می گوید, حتی یک دروغ مزخرف راجع به یک موضوع کاملا بی اهمیت, اول از همه خودش را اذیت می کند...
آن پسر احتمالا نه تنها حرفهای من, بلکه خود من را هم تا به الان فراموش کرده و مکث آن روز هم به احتمال زیاد بخاطر این بود که به دلیل هم دوره بودن گاهی من را در راهرو یا حیاط یا کلاسها دیده و انتظار نداشته هیچکدام از همدوره ای هایش هنوز اینجا باشند.
آنوقت من؟
ساعت 11 و چهل و پنج دقیقه ی شب اینجا نشسته ام و دارم راجع به دیوار کرم گل نارنجی ای که هیچوقت وجود خارجی نداشته چیز می نویسم.
از نعمت های پروردگار, همانا شلوار راحتی گشااد و چای داغ می باشد.
چرا رستگار نمی شوید پس؟
دهه!
پرینت سه بعدی تکنولوژی خیلی خفنی است که می تواند مدلهای سه بعدی کامپیوتری را همانطوری که در کامپیوتر طراحی شده اند با مصالح و متریال هایی که برایش تعریف می کنیم بسازد و تحویل بدهد.
حالا این وضع ماست.
امشب, بعد از مدت ها می شود چند ستاره در آسمان دید.
1. امشب در یک مهمانی داشتم یک کاسه آش بسیار خوشمزه تناول می کردم و به این فکر می کردم که چقدر دارد خوش می گذرد.
چند ساعت بعد به کنسول و ضبط قلوه کن شده ی ماشین زل زده بودم و به این فکر می کردم که چطور می شود در کج شده ی سمت شاگرد را صاف کرد..
2. خیلی حس خوبی دارد که الان همزمان در سالهای 1394 و 2016 هستیم, همانطور که چند ماه پیش به طور همزمان در سال 1394 و 1436 بودیم, چون هر سه شان یکان زوج دارند و شما می دانید که من چقدر از اعداد زوج خوشم می آید.
در حدی که می توانید روز تولدم به من یک عدد زوج هدیه بدهید و من ذوقمرگ بشوم. بعد آن 2 یا 4 یا 6 یا 8 ِ غول آسا را ببرم و یک جایی بگذارم جلوی دید و هی قربان صدقه اش بروم.
اینهایی که می روند کریسمس را به هم تبریک می گویند و توی خانه هایشان کاج تزئین شده می گذارند و عکس پاپانوئل لایک می کنند به کنار, اما اینکه اول و آخر عدد یک سال زوج باشد خیلی کیف می دهد. دلم می خواهد همین را به یکی تبریک بگویم.
سال 2016 تان مبارک! امیدوارم چند سال آینده که همان یکِ مزخرف هم دیگر در این ترکیب نیست همچنان اینجا باشم و به خودم و شما تبریکش بگویم.
این آهنگ خوشگل هم از من به شما هدیه :)
نمایش را دیدیم.
سوادمان در حد نقد و اینها نیست اما دوست داشتیم و شدیدا توصیه می کنیم.
بازی بازیگران, طراحی صحنه، لباس، انتخاب موسیقی و صدا، گریم همگی معرکه اما نقطه ی قوت اصلی خود داستان بود؛ که هر چند دقیقه یک شوک اساسی به آدم وارد می کرد.
شما عمرا نمی توانید حدس بزنید که ممکن است یک دقیقه بعد چه دیالوگی بشنوید, و دیالوگی که می شنوید معمولا شگفت زده تان می کند.
اگر شما هم از داستان های پیچیده خوشتان می آید نمایش را از دست ندهید, و اگر دوست ندارید یا به هردلیلی نمی توانید نمایش را ببینید، نمایشنامه ی اتاق ورونیکا را حتما بخوانید.
و اینکه اگر اقدام به دیدن نمایش کردید به هیچ عنوان با خودتان بچه نبرید. هیچ موجود زیر 15 سال حتی.
جدای از صحنه های استرسی و وهم انگیز, یک سری صحبتها و حرکت های بزرگسالانه ای درش انجام می شود که تمام مدت حس می کردم دخترک 12,13 ساله ای که کنارم نشسته بود به شدت معذب و ترسیده بود.
حتی در هنگام خریدن بلیط هم این تذکر داده شده بود اما احتمالا خانواده ی این دختر حس کرده بودند خیلی اهمیت ندارد. یا مثلا بچه شان به قدر کافی بزرگ شده که این چیزها را بفهمد.
اما دوستان, این کار را نکنید. بچه اذیت می شود.
صحنه های عجیب:
- دخترک روی صندلی راک چوبی تاب می خورد و نور قرمز صحنه را روشن کرده. آهنگ "عروسک قشنگ من" با ملودی هِوی متال در حال پخش شدن است و سرعت صندلی هر لحظه بیشتر می شود. دختر در افکار خود غوطه ور است که ناگهان در باز می شود...
-صحنه ای که بهناز جعفری کلاه گیس ش را برمی دارد و با سر طاس! نمایش را ادامه می دهد..
عکسهایی من باب گیس های برباد داده شده ی این بانو دیده بودم اما خب شنیدن کی بُود مانند دیدن... و اعتراف می کنم بنده تابحال یک خانم با سر طاس را در پنج قدمی ام ندیده بودم :-/
بعد به این فکر کردم که چقدر ممکن است حس خوبی داشته باشد و دلم خواست که اگر موقعیتش پیش آمد.. اوم... کچل کنم :|
1.امروز بعد از نزدیک یک هفته یادم افتاد که گوشی جدیدم هنوز با صدای رینگتون دیفالت زنگ می خورد.
فکرش را بکنید.
هنوز قاب و محافظ صفحه هم ندارد, و هر بار که به چشمم می خورد شرمنده می شوم.
حس مادری را پیدا می کنم که چند روزی از به دنیا آمدن بچه اش می گذرد اما وقت نمی کند برایش لباس بخرد و بچه با همان پارچه ی دیفالتی که بعد از به دنیا آمدنش دور او پیچیده اند اموراتش را می گذراند.
2. می دانید, بیشتر وقتها آدم برای انجام یک کار, همیشه یک چیزی را ندارد.
مثلا وقت دارد و پول ندارد.
پول دارد و وقت ندارد.
پول و وقت دارد, اجازه ندارد.
پول و وقت و اجازه دارد, جرات ندارد.
پول و وقت و اجازه و جرات دارد, انگیزه ندارد.
و .....
3. دو عدد آپکامینگ ایونت مهم در راهند و من به دلیل پاره ای از موارد بالا, فقط باید یکی را انتخاب کنم:
o. تئاتر اتاق ورونیکا, نوشته آیرا لوین و به کارگردانی آقاااا رضا ثروتی
o. کنسرت خانومانه ی گروه ستاره ی قطبی با حضور باااااانو پری زنگنه
و هرکدامشان را که از دست بدهم در آینده به شدت حسرت می خورم.
هلپ می :(( انتخاب ساکس :|
یک نکته برای دوستانی که به دلیل درگیری با بند "گ" جهت تایپ,
حوصله ی نوشتن پست یا کلا نوشتن! ندارند:
به صندلی راک چوبی ام تکیه داده ام و به چند کتاب قطوری که روی میز چیده ام نگاه می کنم.
چند تایشان دیوان هستند و رمان، در کنار یک فرهنگ لغت چند جلدی که یک قو ی کریستال آبی دسته بندی و هم جدایشان می کند.
به این فکر می کنم که چقدر از اینکه به هر نحوی مجبور باشم خودم را برای کسی توضیح بدهم متنفرم. حالا هرکسی که می خواهد باشد.
اینکه در یک مدت کوتاه باید خلاصه ای از خودم را به یک نفر بفهمانم به طوری که باعث شود آن شخص حس مثبتی به من پیدا کند. بدون اینکه بیش از حد صادق باشم یا چیزی بگویم که بعدها به ضررم تمام شود.
اما هر آدمی در زندگی اش حتما در یک یا چندتا از این موقعیت ها قرار می گیرد.
مصاحبه ی کاری یا تحصیلی، مراسم خواستگاری، جلسه ی دفاع پایان نامه، آئودیشن و شرایطی ازین دست که یکی از موقعیت های بولد زندگی تان است و آِینده تان به آن بستگی دارد, و درش یک یا چند نفر با چشم باز به شما زل زده اند و همه چیز تحت کنترلشان است. کارها و حرفهایتان را عقاب گونه می پایند و فقط منتظرند شما یک لغزش کوچک داشته باشید.
به نظر من وقتی یک نفر می تواند در همچین شرایطی خونسردی خودش را حفظ کند و با آرامش و صداقت تا حد نیاز, خودش را توضیح بدهد و در نهایت نظرات مثبت کسب کند خیلی توانایی خفنی است.
البته یک چیزهایی هم به تجربه و اعتماد به نفس بر می گردد.
وقتی یک نفر خودش را خیلی دست بالا یا خیلی دست پایین می گیرد یا حرفهای قلمبه سلمبه ای که معلوم است خیلی چیزی ازشان نمی داند را استفاده می کند_حالا در هر جمعی که می خواهد باشد_از نظر شخص من باعث می شود دیگران دقیقا همان حسی را به او پیدا کنند که او نمی خواهد.
اینکه فکر کنند دارد فخر می فروشد, اینکه جدی اش نگیرند یا فکر کنند احمق یا خالی بند است و چیزهایی که یک روزی یک جایی شنیده را بدون اینکه راجبشان مطالعه داشته باشد بلغور می کند.
و به نظرم چاره اش این است که خودمان برویم و ارزش خودمان را پیدا کنیم.
خود واقعی مان را پیدا کنیم و یادمان باشد که اگر خودمان خودمان را جدی نگیریم, خودمان به خودمان احترام نگذاریم دیگران هم این کار را نمی کنند..
