نفس های آخر بهمن...

بعد اسباب کشی به خانه ی جدید, با یک واقعیت هولناک مواجه شدم: 

چند جفت از کفشهایم مفقود شده ند.

آن هم کفش های مهمانی

و این قضیه به این معنی است که باید برای خودم کفش عید بخرم.

اما به شلوغی و مترو و آدمهاا و دستفروشها و اینها که فکر می کنم, از ریشه پشیمان می شوم.

این چندماه آخر سال, شهر به طور تهوع آوری سرما و شلوغی اش را فریاد می کشد.

آنقدر که گاهی اوقات حس چندشناکی پیدا می کنم

کاش می شد یک چیزهایی را کشت. 

اگر می شد حاضر بودم به خاطرش حبس بکشم. اعدام  شوم حتی

the most important event of 1991: i was born!!

چقدر بامزه است که آدم می بیند یه چیزهایی هم سن خودش هستند.

مثل وسایل خانه, فیلم ها, ماشین ها, کمپانی ها و هر چیز دیگری که سن و سال دارد.

مثلا انیمیشن Beauty & the Beast ,جاروبرقی قرمز ناسیونال و فریزر کوچک مادر, چرخ خیاطی مادربزرگ, فیلم Ghost, و ...

سعی می کنم با وسایل اینچنینی اطرافم رفتار خوبی داشته باشم چون من به عنوان یک آدم در این سالها سختی دیده ام,

چه برسد به وسیله ای که مدام درحال کار کردن است...

حق انتخاب!

هیچکس در قبال تلف شدن جوانی هیچکس دیگری مسئول نیست

حتا خودش...

لعنتی...

من و امروز و خستگی

من و فردا و تحویل پروژه.

من و امشب و بی خوابی...

Now I am here

عوض کردن خانه هم می تواند یکی از معضلات بی سر ته زندگی یک انسان باشد.

فرقی نمی کند خانه ی حقیقی باشد, یا خانه ی مجازی.

 یک حس سردرگمی ناخوشایندی با خودش می آورد که به مرور زمان, اگر خانه ی جدید مورد نظر خوش شانس باشد,

می تواند جایش را به تعلق خاطر و یک حس خوب بدهد, و حتی برای آدم دوست داشتنی باشد.

اما از نظر من, حتا بدترین تجربه ی اسباب کشی هم می تواند یک حس خوشایندی درش باشد,

کشف گوشه گوشه ی یک جای جدید, به هرحال خودش چیز جذابیست.

حتا اگر دوست نداشتنی باشد.

خیلی چیزها در این دنیا وجه های دوست نداشتنی دارند.

 یکی از دلخوشی های آدم شاید می تواند این باشد که ار هر چیز, وجوح دوست داشتنی اش را استخراج کند و آن طور که حقش است با آن مثل یک چیز دوست داشتنی رفتار کند.