شاهزاده و سانتا مانیکا

آن زمان ها که دانلود کردن مد نبود، 

یعنی به دلیل داشتن سیستم ذغالی و اینترنت ذغالی و کلا تکنولوژی ذغالی دانلود کردن آنقدر آسان نبود،

اگر از یک آهنگی وسط یک فیلم یا بازی یا سریال خوشمان می آمد، باید همان تکه اش را ضبط میکردیم یا مثلا بازی مورد نظر را صدبار تمام میکردیم که باز بتوانیم آهنگ تیتراژ پایانی اش را بشنویم.

تا جایی که یادم می‌آید، اولین تجربه ام در این مورد برمیگردد به انیمیشن Lion king.

این انیمیشن یکی از کارتون های محبوب من بود و روی برچسب نوار وی اچ اس قرمزش، با خودکار اکلیلی صورتی نوشته بودم "شیرشاه"، و روزهایی که مشقهایم را زود تمام میکردم می توانستم بروم و تماشایش کنم.

یک آوازی درش داشت آنجا که سیمبا و نالا، آن پرنده ی رنگی‌رنگی بخت برگشته را مچل می کردند و رفتند پی عشق و حال خودشان شروع می کردند به خواندن و من بسیاااار این آواز را دوست داشتم. و با اینکه متوجه هم نمی شدم اما  هربار چندین و چند بار دکمه ی >> دستگاه ویدیوی مشکی را میزدم که باز برگردد به اول همان آواز. 

چند روز پیش به طور اتفاقی، شیرشاه را بین انیمیشن ها دیدم و هوس کردم تماشایش کنم... و می‌دانید؟ هنوز هم برایم لذت بخش است.. هنوز هم ساندترک ها و آهنگ هایش برایم زیباست اما حالا دیگر مجبور نیستم خود فیلم را عقب جلو کنم... و به نزدیک ترین دانلود سنتر موجود مراجعه کردم و بعد از دانلود این آهنگ خاطره انگیز، حالش را بردم.

این اتفاق در مورد بازی resident evil 3 و فارنهایت Fahrenheit هم افتاد، 

عاشق تیتراژ پایانی شان شده بودم و بارها به اتمام رساندمشان فقط و فقط برای همین. با اینکه چیز خاصی هم نبود. اولی یک تم پیانوی ساده بود و دومی یک آهنگ راک معمولی از یک بند معمولی..

و فیلم ها و بازی ها و سریال های دیگر که الان اسکور همه شان، میان آلبوم هایم هست و سالی یکبار هم به سراغشان نمی روم.

انگار مزه اش به همین بود که آدم داغ داغ گوششان کند و اینطوری اصلا... اصلا آن حسی که آن زمان به آنها داشتم را درک نمی کنم..

شاید هم، بعضی چیزها بهتر است در حد همان خاطره بمانند، 

و اگر با نبش قبر خاطرات بخواهیم دنبالشان بگردیم، ممکن است به چیزهایی بر بخوریم که خیلی خوشایندمان نباشد...

---

تیتراژ پایانی بازی Fahrenheit: indigo prophecy 

Santa Monica / Theory of a DeadMan

---

سوپر مِرکادو

فضای سوپرمارکت ها برای من به چند دسته تقسیم می‌شود:

 بخش کاربردی، بخش جذاب، بخش خنثی

بخش کاربردی مربوط به اجناسی می‌شود که بعد از ورود به فروشگاه، مستقیم به سراغ یک مارک خاصی ازشان میروم و معمولا فقط همان نوع و همان برند را به صورت فله ای بغل زده، و از فروشگاه خارج می شوم. مانند بیسکویت های گرد، بیسکویت های مستطیل، بیسکویت های مربع، بیسکویت های چند ضلعی و خلاصه هر بیسکویتی با هر شکل هندسی.

بخش جذاب مربوط به اجناسی میشود که خیلی کم پیش می آید بخرمشان اما همیشه در بخش مربوط به آنها سرک میکشم که ببینم تازه چه خبر!

مانند چیپس ها، پاستیل ها، کاکائوها و غیره.

بخش خنثی هم چیزهایی هستند که در حالت عادی واکنش خاصی به آنها ندارم، فقط از کنارشان رد می شوم و بسته بندی هایشان را نگاه می کنم تا در صورت نیاز، بدانم کجا باید پیدایشان کنم.

دیروز که داشتم محصولات "بخش جذاب" را بررسی می کردم، یک خاطره ی خیلی دور به خاطرم آمد:

5،6 ساله بودم، شاید کمتر.

با دست راست دست مادرم را گرفته بودم و با دست چپ، یک بسته از آن چیپس های کیسه ای دراز را، که بعضی از مغازه دارها پر می کردند و بعد یک تکه مقوا که مثلا نام و نشان چیپس مذبور بود به دهانه ی کیسه منگنه می کردند.

همان چیپس هایی که خوشمزه ترین چیپس های روی زمین بودند و هنوز مزه شان زیر زبانم است.

آن زمان ها، فقط این مدل چیپس بود و مزمز. یک برند دیگری هم بود که اسمش را یادم نمی آید و بعد از چند سال ناپدید شد، اما روی تبلیغ تلویزیونی اش آهنگ جام جهانی 98 ریکی مارتین (la copa de la vida) را گذاشته بودند و حتی خوشمزه هم نبود، اما بعدها هروقت که آن آهنگ به گوشم می خورد هوس چیپس می کردم.

مثل همین الان، که این آهنگ به طور اتفاقی از پلی لیست فعلی سر درآورده و به این فکر می کنم که ساعت 12 و بیست و دو دقیقه ی نیمه شب، دقیقا از کدام جهنمی باید برای خودم چیپس جور کنم .. :|

سعدی VS. اشمیت

Samy Charnine@

---

-من کجا بودم؟

+ نمی‌دونم. خواب بودی.

- وقتی می‌خوابیم کجا می‌ریم؟ وقتی همه چیز خاموشه، وقتی حتی خواب نمی‌بینیم؟ ما کجا هستیم؟ بگو اگه ما از همه‌ی این چیزها بیدار بشیم، از این شهر، از این دفتر، از این دیوارها و از دست اون‌ها. و‌ اگه بفهمیم همه‌ی این‌ها فقط یه رؤیا بوده. پس یعنی ما کجا زندگی می‌کردیم؟

+ تو هنوز یه بچه موندی. بچه‌ها خود به خود فیلسوفن: همه‌ش می‌پرسن.

- بزرگ‌ها چی؟

+ بزرگ‌ها خود به خود احمقن: جواب میدن.

---

 مهمان ناخوانده/ اریک امانوئل اشمیت

---

+ما ترک سر بگفتیم، تا درد سر نباشد...

minus U-N

یک وقتی هم هست،

 که آدم به خودش می آید و می بیند بیشتر افراد لیست مخاطبینش، اسمشان شبیه هم شده : Unknown

حتی اگر..

---

---

Sometimes the tears we cry

Are more than any heart can take

We hurt, just keep it inside

Small wonder that it starts to break

---

Unbroken / Birdy ♫

---

آن حرف بیست‌وسوم...

امروز یک روز عادی بود. مثل تمام روزهای عادی.

از خواب بیدار شدم، چای صبحم را در ماگ گلدار آبی بنفشم نوشیدم، کفش مورد علاقه ام را پوشیدم، از کنار تکه آسفالت شکسته بر اثر فشار ریشه ی درخت رد شدم، شالهای جدید مغازه ی سر خیابان را دیدم، با یک دختر چینی هم کلام شدم، برای بار چندم داستان مرد خندان را خواندم و چند دقیقه ای، درگیری دو مرد بر سر نوبت را در یک صف تماشا کردم.

بعد حس کردم که از زانو تا کف پابه طور وحشتناکی درد می کند. حرف دکتر را به یاد آوردم که گفته بود هرکاری میخوای بکن. بدو، راه برو، پشتک بزن.. فقط نپر. و من پریده بودم.

درد را نادیده گرفته و دنیا را چرخیده بودم، و در آخر درحالیکه روی این تخت دراز کشیده بودم به این فکر کردم که واقعا 25 سالگی این شکلی است؟ انقدر معمولی؟ انقدر غمگین؟

غمگین؟

نه آنقدرها هم غمگین نبود.

توی پارک که منتظر نشسته بودم چندتا بچه به طرفم آمدند و خواستند که داورشان بشوم، خانم مسنی شیرینی نارگیلی تعارفم کرد، کلینیک امروز کالکشن آهنگهای فرانسوی مورد علاقه ام را پلی کرده بود و وقتی از جلوی فروشگاه ی تازه تاسیسی که اطرافش پر از سه پای های گل بود رد میشدم، یکی از کارکنان چندشاخه گل جدا کرد و به من داد.

علاوه بر این، هوا خوب بود و می شد ساعت ها پیاده روی کرد، تردیلا و بستنی یخی آناناسی و نانی خورد، و به ترتیب آلبوم های Brad paisley را پلی کرد.

 همیشه دلم میخواست برای 25 سالگی ام یک دستگاه مو فر کن و یک گیتار داشته باشم؛ اما پولی که برای خرید یکی از اینها کنار گذاشته بودم، تماما خرج جلسات فیزیوتراپی زانو شد.

فکر کردم خب آنقدر ها هم مهم نیست. هنوز چیزهایی که برای 24 سالگی، 23 سالگی، 22 سالگی، و حتی 21 سالگی برایشان برنامه ریزی کرده بودم ندارم.

اسکیل های زیادی را نیمه کاره گذاشته ام و در هیچ کاری کاملا حرفه ای نیستم، گواهینامه ندارم، تافل ندارم، چندتا دیپلم فنی ندارم، تابحال یک انیمیشن هم نساخته ام و هنوز نمیتوانم قیافه ی یک آدم را درست مثل خودش طراحی کنم. و کلی چیز دیگر و مهمتر که قرار بوده تا به الان بدست آورده باشم و ندارم. 

هنوز. 

هنوز ندارم.

می دانم که قرار نیست طی یک سال معجزه بشود، اما از ته دل آرزوی یک چیز را دارم: اراده ی قوی...

---

 Dreaming Of The Days (Vocal Version Of Einaudi's I Giorni )/ Katherine Jankis ♫

---

ممنون از تمام تبریک های عمومی و خصوصی قشنگتان. خیلی زیاد :)

آیدا بودن

سال 80 بود. جاده چالوس. 

یکی از آن سفرهایی بود که خاله و دایی مجردم را هم با خودمان برده بودیم. 

من 9, 10 سالم بود و اوج خجالتی و خنگ بودنم؛ داداشه هم کوچک بود. کوچک و شیرین. شاید 7, 8 ماهه.

سوئیتی گرفته بودیم توی یک مجموعه نمیدانم چی، که از قضا پارک و فضای بازی هم داشت. من به سختی از بازی کردن با بچه دل می‌کندم و کلاه حصیری روبان صورتی و توپ بادی گلبهی-نارنجی ام را برمی‌داشتم و به زمین بازی می‌رفتم.

یکی از روزها، توپ در بغل روی یک تاب نشسته بودم و دسته‌ی بچه هایی که داشتند آن طرف‌تر وسطی بازی می‌کردند را می‌پاییدم. یکی از دخترها به طرفم آمد و با صدای بلندی گفت، می آی بازی؟

من هم از خدا خواسته, به بازی‌شان ملحق شدم.

اسمم را پرسیدند.

گفتم آیدا.

از اسم سخت و طولانی خودم متنفر بودم، و گاهی که فرد غریبه ای اسمم را می پرسید اولین اسمی که به ذهنم می آمد می‌گفتم، یا مثلا اسم عروسک هایم را.

این بار هم بدون اینکه بدانم چرا و قبل از اینکه بفهمم، آیدا شده بودم. 

اما مشکل اینجا بود که هر بار که بچه ها صدایم می زدند، متوجه نمی شدم و می گفتند مگه تو آیدا نیستی؟

که دست آخر، مامان پنجره ی سوئیت را باز کرد و من را برای ناهار صدا زد...

بعدها، اتفاقات زیادی من را یاد این داستان می انداخت.

کتاب سمفونی مردگان، شعرهای شاملو، بازی resident evil، اپرای آیدا اثر جوزپه وردی، و تمام دخترهایی که آدمهای دیگر صدایشان میزنند "آیدا".... و خانمی که توی باشگاه من را به این اسم صدا می زد.

هیچ وقت نفهمیدم چرا. 

شاید شبیه یکی از آیداهای زندگی اش بودم، یا شاید صرفا در نظرش شبیه کسانی بودم که اسمشان آیداست. مثل کسانی که فکر میکنند من شبیه فاطمه ها هستم و تعدادشان هم اصلا کم نیست.

یا شاید هم او یکی از آنهایی باشد که آن یک روزِ آیدا بودنم، من را اینطور می شناخت...

Room

Jack: There's so much of "place" in the world. There's less time because the time has to be spread extra thin over all the places, like butter. so all the persons say "Hurry up! Let's get going! Pick up the pace! Finish up now!". Ma was in a hurry to ..go "boing" up to Heaven, but she forgot me. Dumbo Ma! So the aliens threw her back down. CRASH! And broke her...

---

---

Room (

2015)

Director: Lenny Abrahamson

سه گانه ی بی ربط +1 (II)

1.

خِنِسک یه عدد لقب مثلا دوستانه بود که بنده به آدمهای گیج دوروبرم می گفتم.

و کاشف به عمل آمد که ایشان یک عدد کوه تشریف دارند، آن هم در همسایگی شاد کوه و دشت زیبای لار:

باید بروم و خدا را شکر کنم که تابحال جلوی یک آدم غریبه از این کلمه استفاده نکردم وگرنه دچار آبروریزی داخلی و خارجی می شدیم... :/

---

2.

از فجایع لاک زدن یکی اینکه اگر از آن مدلهای دیر خشک شو باشد و همان موقع کله ی آدم اقدام به خارش کند، مجبور می شود  برود و با دیوار خارشش را رفع کند. البته الکتریسیته حاصل از این عملیات، باعث میشود تا چند دقیقه بتواند توهم سینا حجازی بودن بزند و حالش را ببرد.

تکان دادن کله و موهای رو هوا و.... میدانید که چه میگویم.

---

3.

امروز بعد از مدتها، بلاخره یاد گرفتم که چطور میشود رب و گوشت چرخ کرده را با هم تفت داد، بدون اینکه عزیز اولی گلوله شده و عزیز دومی سفت و ایضا گلوله بشود (happy dance وسط آشپزخانه)

---

4. 

#ریپیتوی خوشحال

Cœur de pirate/ Comme Des Enfants   ♫

دستخط

دوم دبستان که بودم، مادر برایم یک دفتر خاطرات خرید که آخر سال به مدرسه ببرم تا معلممان برایم چیزی به یادگار بنویسد.

دفتر، طبق مد دفتر خاطرات های آن زمان جلد سخت بود و طرح روی جلدش یک موج دریا بود و یک چشم شهلا و آن بالا با خط خوش  نوشته بود: دفتر خاطرات

من صفحه ی اولش را باز کرده بودم و با خط خرچنگ قورباغه ی خودم چیزهایی برای معلم دوم دبستانم_ خانم عفوی_ نوشته بودم، که چقدر صبور و مهربان بوده و چه و چه، در آخر هم چیزی کشیده بودم که مثلا امضا بود و برایش برده بودم تا بخواند و او هم چیزی برای من بنویسد.

و سالهای بعد هم این داستان ادامه داشت. 

من روی صفحه ی سمت راست متنی می نوشتم و دفتر را به معلمم می دادم، او هم با خواندنش لبخندی به لبش می آمد و روی صفحه ی سمت چپ چند خط برایم می نوشت.

اما دوران راهنمایی که تعداد معلم ها زیاد شده بود، من بخش اول را فاکتور می گرفتم و فقط از آنها می خواستم که برایم یادگاری بنویسند. و دوره ی دبیرستان، حتی همین هم به حیطه ی فراموشی سپرده شد و دفتر بیچاره سالهای سال گوشه ی کمد ماند و خاک خورد.

آنقدر که دیگر هیچ معلمی نبود که بخواهد یادگار بنویسد، و حتی هیچ استادی.

و حالا دفتر خاطرات جلد سخت گلبهی ام، به اندازه ی تمام آنهایی که باید مینوشتند و ننوشتند صفحه ی سفید دارد... پر از جای خالی برای خاطراتی که باید گفته می شدند، حس هایی که باید نوشته می شدند و دستخط ها و امضاهایی که باید به یادگار می ماندند..

---

---

+خاطره پیرو این پست و عکس مربوطه

---

+این پست قرار بود در روز معلم منتشر بشود، که به دلایلی نشد. احتمالا بعد از مدتی به تاریخ 12 اردیبهشت انتقال پیدا کند

دویست و 60

این میل به جاودانگی آدمها واقعا چیز غریبیست.

آدمیزاد بیشتر از اینکه بتواند فکرش را بکند، دلش می خواهد زندگی کند. و بیشتر از آن، دلش می خواهد فراموشش نکنند. یعنی بیشتر از اینکه دلش بخواهد حضور فیزیکی داشته باشد، دوست دارد اسمش و یادش همیشه باقی بماند.

مادرها تلاش می کنند بچه هایشان را خوب تربیت کنند که ازشان به خوبی یاد بشود،

آدما سالهای سال تمرین می کنند و سختی می کشند تا بلخره بتوانند یک اثر موندگار خلق کنند,

فیلمها و آهنگها ساخته می شوند، کتابها نوشته می شوند و نظریه ها پرداخته می شوند تا اسم آدمها جاودان بماند. و الخ.

جدای از اینها,

حتی وقتی به زندگی روزمره مان نگاه می‌کنیم, بیشتر تلاشهایمان به همین قضیه ختم میشود.

از کارهای کوچک گرفته تا...... این