مای پروفشنال نتورک
امروز بعد از مدتها بلاخره سری به Linked in عقده ای زدم.
از این جهت عقده ای که اگر خدای ناکرده از کنار پروفایل کسی رد بشوی می رود صااااف می گذارد کف دست شخص مذکور، که آآآی فلانی، چه نشسته ای که بهمانی آمده و دارد پروفایلت را دید میزند! ای دااااد ای هوااار.
و فلانی هم می آید بازدید پس می دهد و در بعضی موارد هم پیامی با محتوای: کاری داشتید؟؟ ارسال می کند.
یعنی که محض رضای خدا آدم یک فضولی کوچک هم نمی تواند بکند.
البته خارج از شوخی، این قابلیت برای این است که شخص مذکور بداند کسی که برای او رزومه فرستاده اصلا به خودش زحمت می دهد که مشخصات و مهارت هایش را چک کند یا نه.
جمله ای در اینترنت پخش شده با این عنوان که اد کردن کسی که نمیشناسید در این سایت جرم محسوب میشود. من شخصا قوانین را زیر و رو کردم و چنین جمله ای ندیدم و با اهداف سایت هم منافات دارد.
تمام اینها به کنار، عده ای از دوستان از شبکه های مجازی دیگر با خودشان کادو می آورند. همان پستهای فیش حقوقی فلان مسئول و رسوایی اخلاقی فلان بازیگر و سوتی بهمان ورزشکار و تمام چیزهایی که ازشان فرار می کنیم اینجا هم هستند. همان عکس های لب ساحل و همان "یه شهریوری شیطون" و "یه دی ماهی خاص" با همان فرمت اینجا هم هستند. و همان کامنتهای قلب قلبی و "جون مادرت لایک کن" ها.
سیریسلی، چرا خب؟؟
انگار که جماعت از این راه تغذیه روحی بشوند مثلا.
