Home

می دانید, روز به روز بیشتر به این نتیجه می رسم که وقتی اول یک انیمیشن می نویسد 20th Century Fox, یعنی به احتمال زیاد باید قید یک انیمیشن جذاب نوگرا و خاص را بزنم و اگر کار مهمتری دارم دیدنش را به بعدها موکول کنم.

به نظر من وقتی زرق و برق هالیوودی می آید و خودش را به یک چیز خالص و جذاب می چسباند یکطوری جذابیت ذاتی اش را تحت الشعاع قرار می دهد و خراب می کند.

چند روز پیش که دستم را زده بودم زیر چانه ام و داشتم انیمیشن Home _{(لینک دانلود)} را می دیدم, به این فکر کردم که این کجا و Inside out کجا... و توی استوری و کارز کجا...

البته منظورم این نیست که انیمیشن های فاکس از دم مزخرف باشند, فاکس هم انیمیشن های خوبی مثل Ice age را در کارنامه اش دارد, و حتی Anastasia که من در دوران طفولیت عاشقش بودم هم از محصولات همین کمپانی است.

اما اینکه هربار بعد از دیدن انیمیشن های فاکس, این حس به من دست می دهد که به جای انیمیشن, دارم یک فیلم تیپیکال هالیوودی را می بینم اعصابم را به هم می ریزد.

همین home مثلا, 

وقتی به تیتراژ پایانی اش رسید با خودم فکر کردم که چرا.

انگار که جنیفر لوپز و ریانا شماره کارت کارگردان را گرفته بودند که توروخدا جون مادرت یک انیمیشن بساز که ما بیاییم درش آواز بخوانیم.

البته انصافا dream works با مدلسازی اساسی اش ترکانده بود, و جلوه ها و جذابیت های بصری انیمیشن تنها چیزی بود که من را تا آخر پای مانیتور نشاند.

مخصوصا کاراکتر Tip که یه دختر بچه ی سرتق با نمک بود و شباهت زیادی به شخص ریانا داشت.

البته هرنوع فیلمی مخاطب خاص خودش را دارد، و شاید همین ساندترک های بیجای فیلم هم به مذاق عده ای خوشمزه بیاید،

اما باز هم همان تکنیک های مخاطب جمع کن است که توی ذوق من یکی می زند...