I-RULE
می دانید, یک سری چیزها، خــَـرهای بزرگ زندگی آدم هستند،
که هر چند وقت یکبار صف می کشند و در ردیف دایره واری که مرکزش خود آدم است یورتمه می روند و پاهایشان را محکم به زمین می کوبند تا یک وقت فراموششان نکنی...
بعد تصورش را بکنید, موقع کتلت درست کردن یکهو این خــرها سروکله شان پیدا شود.
نتیجه اش می شود کتلت هایی که هرکدامشان سوراخ بزرگتری نسبت به قبلی دارند, و کتلت های سری آخر هم که دیگر از بزرگی سوراخ نصف شده اند و تبدیل به فرم مضحکی شده اند که گوشه ی ماهیتابه کز کرده و دارد جلز ولز می کند.
ازشان می خواهم من را ببخشند که زشت و خراب آفریده شدند.
آنها هم می توانستند گرد و زیبا و برشته باشند اما نیستند.
و این تقصیر خــر هاست. همه اش تقصیر خــرهاست.
به این فکر کردم که خب هر آدمی روی این کره ی خاکی, خر های زندگی خودش را دارد. دلیل نمی شود کتلت هایش خراب و دیفرمه بشوند.
و شاید تقصیر من است که اصلا به خرها رو می دهم که جرات پیدا کنند قد علم کنند و بتازند.
باید نعلشان کنم.
باید بفهمند که اینجا کی رییس است...
