no face،no name، no number

کتابی می خوانم که اسم شخصیت اصلی اش آندره آ است,

کتاب مزخرفی است, اما دوست دارم بدانم آخرش چه می شود.

آندره آ ی داستان من را شدیدا یاد دختری می اندازد که در ال پی با هم همتیمی بودیم.

با اینکه هم سن من بود اما کمی خشک و مغرور می زد و اسمش را همیشه با حروف بزرگ و با فاصله می نوشت. اینطوری: A N D R E A

البته واقعا خشک و مغرور نبود, فقط یک حالت حکمفرمایی و بی تفاوتی در رفتارهایش بود که آزار دهنده نبود, اما دوستانه هم نبود.

از آن دسته آدمها که بودنشان در جوار آدم هیچ ضرر و منقعتی ندارد, تا جایی که باهاشان صمیمی بشوی یا در بیوفتی..

گاهی اوقات بعضی دوستی ها و آشنایی ها باید در حدی باشد که فقط لبخند بزنند و جواب سلام همدیگر را  بدهند. وقتی طرف را بیشتر می شناسی اتفاقات خوبی نمیوفتد.

نمی دانم چرا اصلا دلم برایش تنگ نشده.

وقتی دلم باید برای کسی تنگ بشود و نمی شود احساس گناه می کنم.

احساس سنگ بودن. 

دوست دارم دلم برای تک تک کسانی که می شناسم تنگ بشود گاهی.

مهم نیست که دلتنگی یکطرفه باشد و آنها هیچوقت دلشان تنگ نشود. یا که اصلا من را یادشان رفته باشد.

آدم هایی که می شناسم یا زمانی می شناختم بخواهی نخواهی جزو خاطرات منند,

و باید گاهی دلتنگشان شد..