بعد از هیچکس

افتاده روی میز, و تکان نمی خورد.

به گمانم مرده.

به پهلو افتاده و دست و پاهایش در هم گره خورده اند.

فکر می کنم چون خیلی لاغر است و سطح مقطع بدنش آن قدری نیست که به پشت بیوفتد.

دلم به حالش می سوزد. چقدر اینطوری مظلوم است..

کاش همیشه همینطور بود, مظلوم و ساکت.

با آنکه مسبب تمام بی خوابی ها و بد خوابی های من در این چند روز خود او بود, اما حالا که در این وضع می بینمش,

و فکر می کنم شاید بچه داشته, شاید.... باز دلم می سوزد.

چرا؟

چون دیوانه ام.

هیچ آدمی روی این کره ی خاکی دلش به حال پشه ای که تمام دستو بالش را کباب کرده و حتی به داخل گوشش هم رحم نکرده, و چه بسا یک مرضی هم از یک  جای دیگر برایش سوغات آورده نمی سوزد.

هیچکس....