رنگی رنگی هایی که حال آدم را خوب می کنند
امروز باز هم مرض "انجام دادن یک کار مشخص بالای صد دفعه" گرفته بودم,
و این بار ناخن های بخت برگشته م طعمه ی من شده بودند.
فکر می کنم روی هرکدامشان 60 بار لاک تست کردم و پاک کردم و به خانم آنالیسا گوش می کردم که می گفت
Il ragazzo dagli occhi di perla le disse, Cos'altro potrei fare
و به این فکر کردم که حالا چشم مرواریدی هم نبود نبود.
اما همینقدر مسئولیت پذیر باشد.
یک کار کرمکی هم که می کردم این بود که بعد از یک ست کامل لاک رنگارنگ,
جلوی داداشه رژه می رفتم که حرص بخورد هی. متنفر است از لاک.
آی کیف میداد :دی
داشتم می گفتم.
این کار را می کردم و در حین ش به چیزهای مختلف فکر می کردم.
به گذشته. به کارهایی ک من انجام دادم و می دهم. به کارهایی که دیگران انجام دادند و می دهند.
به کارهایی که من به تنهایی یا به همراه دیگران انجام می دادم.
و دلم شدیدا برای خیابان گردی به همراه هندزفری نارنجی تنگ شد.
و نشستن توی پارک و کتاب خواندن به همراه موسیقی متن جیغ و خوشجالی بجه ها...
به سرم زد کله ی صبح بزنم بیرون, اما به تشنگی و خستگی و معده درد بعدش فکر کردم و اینکه چون شبها نمی خوابم خیلی توانایی بالایی ندارم که با زبان روزه بخواهم هی در خیابان ها گم بشوم و پیدا بشوم.
پس بی خیال شدم و ترجیح دادم در همان گوشه ی اتاق تفکراتم را آنالیز کنم که بیرون از خانه گرمای هوا آدم را شاخ می زند.
به لاک زدن و لذت بردن از رنگهای هیجان انگیز و بعد پاک کردن ادامه دادم درحالیکه خانم آنالیسا همچنان داستان آلیس و پسرک چشم مرواریدی را تعریف می کرد...
p.s: نمی دانم چرا وقتی یک کوچولو پرده ی اتاقم کنار می رود حس می کنم همسایه ی روبرویی با دوربین شکاری دارد اتاق من را نگاه می کند. این یک نوع مریضی است آیا؟
شاید هم آثار یک سری از فیلمهای مزخرف...
p.s 2: آهنگ ذکر شده در بالا:
