آن حرف بیست‌وسوم...
امروز یک روز عادی بود. مثل تمام روزهای عادی.
از خواب بیدار شدم، چای صبحم را در ماگ گلدار آبی بنفشم نوشیدم، کفش مورد علاقه ام را پوشیدم، از کنار تکه آسفالت شکسته بر اثر فشار ریشه ی درخت رد شدم، شالهای جدید مغازه ی سر خیابان را دیدم، با یک دختر چینی هم کلام شدم، برای بار چندم داستان مرد خندان را خواندم و چند دقیقه ای، درگیری دو مرد بر سر نوبت را در یک صف تماشا کردم.
بعد حس کردم که از زانو تا کف پابه طور وحشتناکی درد می کند. حرف دکتر را به یاد آوردم که گفته بود هرکاری میخوای بکن. بدو، راه برو، پشتک بزن.. فقط نپر. و من پریده بودم.
درد را نادیده گرفته و دنیا را چرخیده بودم، و در آخر درحالیکه روی این تخت دراز کشیده بودم به این فکر کردم که واقعا 25 سالگی این شکلی است؟ انقدر معمولی؟ انقدر غمگین؟
غمگین؟
نه آنقدرها هم غمگین نبود.
توی پارک که منتظر نشسته بودم چندتا بچه به طرفم آمدند و خواستند که داورشان بشوم، خانم مسنی شیرینی نارگیلی تعارفم کرد، کلینیک امروز کالکشن آهنگهای فرانسوی مورد علاقه ام را پلی کرده بود و وقتی از جلوی فروشگاه ی تازه تاسیسی که اطرافش پر از سه پای های گل بود رد میشدم، یکی از کارکنان چندشاخه گل جدا کرد و به من داد.
علاوه بر این، هوا خوب بود و می شد ساعت ها پیاده روی کرد، تردیلا و بستنی یخی آناناسی و نانی خورد، و به ترتیب آلبوم های Brad paisley را پلی کرد.
همیشه دلم میخواست برای 25 سالگی ام یک دستگاه مو فر کن و یک گیتار داشته باشم؛ اما پولی که برای خرید یکی از اینها کنار گذاشته بودم، تماما خرج جلسات فیزیوتراپی زانو شد.
فکر کردم خب آنقدر ها هم مهم نیست. هنوز چیزهایی که برای 24 سالگی، 23 سالگی، 22 سالگی، و حتی 21 سالگی برایشان برنامه ریزی کرده بودم ندارم.
اسکیل های زیادی را نیمه کاره گذاشته ام و در هیچ کاری کاملا حرفه ای نیستم، گواهینامه ندارم، تافل ندارم، چندتا دیپلم فنی ندارم، تابحال یک انیمیشن هم نساخته ام و هنوز نمیتوانم قیافه ی یک آدم را درست مثل خودش طراحی کنم. و کلی چیز دیگر و مهمتر که قرار بوده تا به الان بدست آورده باشم و ندارم.
هنوز.
هنوز ندارم.
می دانم که قرار نیست طی یک سال معجزه بشود، اما از ته دل آرزوی یک چیز را دارم: اراده ی قوی...
Dreaming Of The Days (Vocal Version Of Einaudi's I Giorni )/ Katherine Jankis ♫
ممنون از تمام تبریک های عمومی و خصوصی قشنگتان. خیلی زیاد :)
