دویست و 60

این میل به جاودانگی آدمها واقعا چیز غریبیست.

آدمیزاد بیشتر از اینکه بتواند فکرش را بکند، دلش می خواهد زندگی کند. و بیشتر از آن، دلش می خواهد فراموشش نکنند. یعنی بیشتر از اینکه دلش بخواهد حضور فیزیکی داشته باشد، دوست دارد اسمش و یادش همیشه باقی بماند.

مادرها تلاش می کنند بچه هایشان را خوب تربیت کنند که ازشان به خوبی یاد بشود،

آدما سالهای سال تمرین می کنند و سختی می کشند تا بلخره بتوانند یک اثر موندگار خلق کنند,

فیلمها و آهنگها ساخته می شوند، کتابها نوشته می شوند و نظریه ها پرداخته می شوند تا اسم آدمها جاودان بماند. و الخ.

جدای از اینها,

حتی وقتی به زندگی روزمره مان نگاه می‌کنیم, بیشتر تلاشهایمان به همین قضیه ختم میشود.

از کارهای کوچک گرفته تا...... این