خالی ای که خالی نیست..

گاهی اوقات اتفاق می افتد که آدم  یک خالی از نظر خودش "کوچولو" می بندد و در پی آن اتفاقات گریبان گیری می افتد که حتی فکرش را هم نمی کند.

همه ی آدمها می گویند دروغگویی و خالی بستن چیز خوبی نیست اما همه از دم انجامش می دهند.

شاید دلیلش این باشد که ما خیلی با هم رودروایسی داریم و دلمان نمی خواهد کسی را بی خودی ناراحت کنیم, اما خب همان خالی کوچک هم وقتی گندش دربیاید واویلا می شود و ممکن است فرد مورد نظر بیشتر ناراحت بشود و تازه آبروی خودمان هم می رود.

چند وقت پیش به دلایلی تصمیم داشتم ارتباطم را با یکی از دوستانم به حداقل برسانم,

اما چون یک سری از کتاب ها و فایلهایش دست من بود, داخل ایستگاه مترو قرار گذاشتیم جهت اکسچنج وسایل.

من قبلتر ها به او گفته بودم که گوشی ام را دزد زده و موبایل ندارم در صورتی که فقط خطم قطع شده بود و زورم می آمد وصلش کنم,

ینی درواقع نمی خواستم راه ارتباطی ساده داشته باشیم و در صورت کار واجب داشتن می توانست به خانه زنگ بزند.

کارمان که تمام شد سوار قطار شدیم و دوتا صندلی خالی کنار شیشه را به سرعت رصد کرده و قاپیدیدم.

در راه همینطور که داشتیم حرف می زدیم و من داشتم تعریف هایی که اینهمه مدت نمی خواستم بشنوم را می شنیدم, یک هو زنگ آلارم گوشی _که روی هر روز ساعت دوازده ظهر تنظیم است_ شروع کرد به دلنگ دلنگ...

بنده هم در کمال پررویی سعی کردم به روی خودم نیاورم و خودم را مشتاق هر چه بیشتر تعریفهای کذایی نشان بدهم,

و وانمود کنم که صدای دلنگ دلنگ از کیف خانمی است که کنارم نشسته...

هیچ وقت نفهمیدم که دوست محترم قضیه را گرفت یا نه.

اما اصلا به روی من نیاورد. هیچوقت.

ولی از آن روز به بعد, هروقت که با هم صحبت می کنیم حس شرمساری وحشتناکی به من دست می دهد که چرا خب؟؟

آبروی خودت را بردی خیالت راحت شد؟

نکبت :| :| :|

شاید به همین دلیل است که دروغ گفتن گناه است.

برای اینکه اول از همه آبروی خود طرف به خطر ی افتد..