پارالل
يكشنبه, ۱۷ فروردين ۱۳۹۳، ۰۱:۲۵ ق.ظ
فکر می کنم الان که من نشسته م اینجا دارم و دارم این چیزها را می نویسم,
همزادم در جهان موازی به دیوار تکیه داده, دستش را گذاشته پشتش و آرنجهایش را می زند به دیوار.
شاید همزادهای دیگرم در جهانهای دیگر مشغول کارهای جالبتری باشند.
حداقل یکی شان که مطمئنم خواب است.
اگه ساعت آن جهان ها با جهان ما یکی باشد البته.
کاش می شد آدم یک جوری به همزادهای خودش دسترسی پیدا می کرد و می فهمید آنها چطور زندگی می کنند.
چه کار می کنند , و این چیزها.
فقط یک سوال, اینکه آیا, خانواده هایشان هم مثل خانواده ها و فامیلها و دوستایشان هم مثل مال من است؟
یا خصوصیات و استعدادهایشان و اینها...
یا مثلا...
بی خیال.
نصفه شبی باز زد به سرم
