voces
می‌گفت در هر ملاقات اول به دستها نگاه می‌کند.
نه اینکه دنبال چیز خاصی باشد، صرفا دستها برایش جذابند و دوست داشت بداند دست هرکسی چه شکلی است. مثل بعضیها که چشمها یا لبخند هرکس برایشان جذاب است.
فکر کردم من راجع به چه چیز ادمها کنجکاوم؟
صدایشان.
صداها را دوست دارم، فارغ از هر کیفیت گذاری، خوش آهنگ بودن یا نبودن.
چیزی است که آدمها را با آن می‌شناسم و عجیب در خاطرم می‌ماند، حتی خیلی بیشتر از چهره.
گاهی وقتها دلم می‌خواهد از هر کسی یک صدای ضبط شده یادگاری بگیرم، مثل عکس یادگاری که وقتی دلم برای آن آدم تنگ می‌شود به صدایش گوش کنم.
چند وقت پیش انیمیشنی* می‌دیدم راجع به مردی که صدای تمام آدمهای دنیا برایش یک جور بود بجز صدای یک نفر. یک دختر.
و من به این فکر کردم که چقدر می توانست تلخ باشد که هرکجا که می روی و با هرکسی که صحبت می کنی فقط یک صدا وارد گوشهایت بشود. مثل اینکه یکی از کلاویه های پیانو را انتخاب کنی و به اندازه ی تمام اعصار و دورانها پشت سر هم فشارش بدهی:
رِ رِ رِ رِ رِ رِ رِ رِ.......
Anomalisa انیمیشنی فوق العاده در سبک استاپ موشن، ساخته ی چارلی کافمن یکی از خاصترین موجودات سینماست. برای دانلود در نظر داشته باشید ریت این انیمیشن R (مخاطب سنی بزرگسال s/n:8) است
