اندر حکایت فیلم های ایرانی
پنجشنبه, ۲۳ مهر ۱۳۹۴، ۱۲:۰۱ ب.ظ
فکرش را بکنید, آدم باید جلوی کسی که از نوزادی او را عمو صدا می کرده خودش را بپوشاند و چادر چاقچور کند.
بعد به این فکر کند که چقدر مسخره. اه.
فلانی جای بابای من است و فلان و بهمان.
بعد دقیقا همان لحظه یاد فیلم "من مادر هستم" بیوفتد و هی و هی خودش را بیشتر بپوشاند و اصلا بچسبد به آشپزخانه و تا آخر مهمانی به بهانه های مختلف همانجا بماند.
چرا خب :|
نسازید آقا.
ازین فیلم ها نسازید.
