سقوط | آلبر کامو
*دوست عزیزم,
بهانه ای, هرچند ناچیز باشد, بدستشان ندهیم که ما را داوری کنند.
در این صورت قطعه قطعه می شویم..
*گروهی فریاد می زنند: دوستم داشته باش.
گروه دیگر:دوستم نداشته باش.
ولی گروهی هم هستند بدترین و بدبخت ترین آنها که می گویند : دوستم نداشته باش و به من وفادار باش...
*من هر گز شب از روی پل نمی گذرم..این نتیجه ی عهدی ست که با خود بسته ام.
آخر فکرش را بکنید, که کسی خودش را در آب بیندازد .
آن وقت از دو حال خارج نیست:یا شما برای نجاتش خود را در آب می افکنیدو در فصل سرما به عواقب بسیار سخت دچار می شوید ...یا او را به حال خود وامی گذارید.
شیرجه های نرفته گاهی کوفتگیهای عجیبی به جا می گذارد....
*ما به ندرت برای کسانی که از ما بهترند راز دل می گوییم
. حتی از محضرشان می گریزیم .
در مقابل ، بیشتر اوقات اسرار خود را نزد کسانی اعتراف می کنیم که به ما شباهت دارند و در ضعفها و حقارتهایمان شریکند .
بنابراین ما نمی خواهیم خودمان را اصلاح کنیم ، یا بهتر شویم زیرا در این صورت ابتدا باید به حکم عجز و قصور خویش گردن نهیم .
ما فقط می خواهیم که برحالمان رقت آورند و در راهی که می رویم تشویقمان کنند
. خلاصه می خواهیم دیگر مقصر نباشیم و درعین حال برای تزکیه نفسمان هم قدمی بر نداریم . نه از وقاحت نصیب کافی برده ایم و نه از فضیلت.
نه نیروی ارتکاب گناه داریم و نه قدرت اجرای ثواب ....
*چگونه می شود که صراحت شرط دوستی قرار گیرد؟
شوق طلب کردن حقیقت به هر قیمت که باشد سودایی است. که هیچ چیز را معاف نمی دارد و در برابرش هیچ چیز تاب نمی آورد.
یک جور شهوت است.گاهی نوعی راحتی و یا خودخواهی است .
بنابراین اگر شما خود را در چنین وضعی دیدید .تردید نکنید: قول راستگویی بدهید و به بهترین وجه ممکن دروغ بگویید...
